مقایسه طلب شفاعت از پیامبر(ص) با طلب شفاعت از بت ها
پرسش :
آیا طلب شفاعت از بت ها توسط بت پرستان و طلب شفاعت از پیامبر(صلى الله علیه وآ له) یکسان مى باشد؟
پاسخ :
مقایسه طلب شفاعت مسلمان ها از رسول خدا(صلى الله علیه و آله) یا از اولیاء(علیهم السلام) با طلب شفاعت از بت مقایسه نادرستى است زیرا ظاهر امر این است که بت پرست ها بت ها را مستقل مى دانستند نه اینکه معتقد باشند خداوند اذن شفاعت به آنان داده است؛ در حالى که ما در مورد پیغمبر(صلى الله علیه وآله) قائل هستیم که آنان به اذن خدا شفاعت مى کنند. لذا قیاس این دو با هم قیاس مع الفارق است؛ قرآن نیز به صراحت متذکر مى شود که آنان موجودات را شفیعان خود می دانند که «لایضرهم و لا ینفعهم»؛ (ضرر و نفعى نمى رساند) و این اصلاً با شفاعتى که مسلمین قائلند قابل مقایسه نیست.
ما مى گوئیم: پیغمبر(صلى الله علیه و آله) یا اولیاى الهى(علیهم السلام) نزد خدا قرب و منزلتى دارند و در صورتیکه خداوند به آنان اذن شفاعت بدهد ما از آنان می خواهیم که از ما شفاعت کنند اصلاً با هم قابل مقایسه نیستند تا اگر آن شرک باشد. این هم شرک باشد تأکید زیادى که قرآن روى کلمه اذن دارد همه ناظر به مشرکان و کفّار و در مقابل آنان است وگرنه هیچ مسلمانى نه در زمان پیامبر(صلى الله علیه و آله) و نه در زمانهاى بعد و نه اصولاً هیچ موحد و متدینى در صورتى که دینش تحریف نشده باشد چنین ادعائى نکرده و بر زبان نیاورده است که ما شفیعانى داریم که بدون اذن خداوند ما را شفاعت مى کنند اعتقاد کفار قابل مقایسه با اعتقاد مسلمان ها نیست که مى گویند: خداوند عالم اگر بخواهد دعاى پیامبرش(صلى الله علیه و آله) را در حق یکى از بندگانش مستجاب می کند و حاجت او را روا و یا گناه و تقصیر او را عفو مى فرماید؛ این غفران و استجابت هم امرى حتمى و صد درصد نیست بلکه اگر خداوند مصلحت بداند اجابت می کند.
منبع: کتاب شفاعت، آیت الله سید حسن طاهری خرم آبادی، موسسه بوستان کتاب، چاپ اول، ص 54.
مقایسه طلب شفاعت مسلمان ها از رسول خدا(صلى الله علیه و آله) یا از اولیاء(علیهم السلام) با طلب شفاعت از بت مقایسه نادرستى است زیرا ظاهر امر این است که بت پرست ها بت ها را مستقل مى دانستند نه اینکه معتقد باشند خداوند اذن شفاعت به آنان داده است؛ در حالى که ما در مورد پیغمبر(صلى الله علیه وآله) قائل هستیم که آنان به اذن خدا شفاعت مى کنند. لذا قیاس این دو با هم قیاس مع الفارق است؛ قرآن نیز به صراحت متذکر مى شود که آنان موجودات را شفیعان خود می دانند که «لایضرهم و لا ینفعهم»؛ (ضرر و نفعى نمى رساند) و این اصلاً با شفاعتى که مسلمین قائلند قابل مقایسه نیست.
ما مى گوئیم: پیغمبر(صلى الله علیه و آله) یا اولیاى الهى(علیهم السلام) نزد خدا قرب و منزلتى دارند و در صورتیکه خداوند به آنان اذن شفاعت بدهد ما از آنان می خواهیم که از ما شفاعت کنند اصلاً با هم قابل مقایسه نیستند تا اگر آن شرک باشد. این هم شرک باشد تأکید زیادى که قرآن روى کلمه اذن دارد همه ناظر به مشرکان و کفّار و در مقابل آنان است وگرنه هیچ مسلمانى نه در زمان پیامبر(صلى الله علیه و آله) و نه در زمانهاى بعد و نه اصولاً هیچ موحد و متدینى در صورتى که دینش تحریف نشده باشد چنین ادعائى نکرده و بر زبان نیاورده است که ما شفیعانى داریم که بدون اذن خداوند ما را شفاعت مى کنند اعتقاد کفار قابل مقایسه با اعتقاد مسلمان ها نیست که مى گویند: خداوند عالم اگر بخواهد دعاى پیامبرش(صلى الله علیه و آله) را در حق یکى از بندگانش مستجاب می کند و حاجت او را روا و یا گناه و تقصیر او را عفو مى فرماید؛ این غفران و استجابت هم امرى حتمى و صد درصد نیست بلکه اگر خداوند مصلحت بداند اجابت می کند.
منبع: کتاب شفاعت، آیت الله سید حسن طاهری خرم آبادی، موسسه بوستان کتاب، چاپ اول، ص 54.
پرسش و پاسخ مرتبط
تازه های پرسش و پاسخ
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}